Als ik mensen vertel welk werk ik doe, krijg ik al gauw veel vragen. “Vind je het geen moeilijk vak?” of “Wat is er nou leuk aan het vak uitvaartbegeleider?”
De meeste mensen willen eigenlijk niets te maken hebben met de dood, maar tegelijkertijd zijn veel mensen ook wel heel benieuwd naar wat er allemaal komt kijken bij een overlijden. Mijn antwoord is in ieder geval altijd hetzelfde: “Nee. Ik heb een prachtig vak.”
Ik vind het fijn om te kunnen werken met mensen en iets te kunnen betekenen voor de mensen. In een tijd dat het bij een familie heel moeilijk is, kom ik binnen. Ik krijg het vertrouwen en begeleid de nabestaanden in de achtbaan waar ze vaak in belanden. Er moeten heel veel keuzes gemaakt worden, zoals: welke kist, welke kaart, welke locatie, wanneer is de uitvaart? In alle rust neem ik de familie stap voor stap mee in de dagen tussen overlijden en de uitvaart.
Een vraag die ik ook vaak hoor: “Is er dan niet veel verdriet?”
Zeker wel, maar ondanks mijn medeleven weet ik de juiste afstand te bewaren. Ik leef wel mee, maar lijd niet mee. Natuurlijk ben ik ook maar een mens, ook ik word geraakt door het verdriet van de nabestaanden en dat mag ook best. Maar ik sta niet verdrietig naast een overledene of nabestaande. Daar heeft de familie niets aan. Het is juist heel mooi dat ik kan helpen om dingen direct te regelen, zodat de familie tijdens de rouwperiode toekomt aan het ophalen van herinneringen en anekdotes, waar soms ook om gelachen kan worden. Een prachtige herinnering is een 80-jarige weduwe die mij haar verlovingsfoto’s van heel lang geleden liet zien en stralend kon vertellen hoe zij haar man had leren kennen.
Het heftigste van mijn vak vind ik zelfdodingen. Ik zie de pijn die dit geeft bij achterblijvers en dat raakt me. Tegelijkertijd denk ik ook aan de persoon die niet verder wilde of kon leven: de weg die diegene heeft begaan, de worsteling die voorafging aan deze stap en hoe deze persoon echt geen uitweg meer zag. Het blijft een heel moeilijke situatie voor alle betrokkenen, met verschillende kanten die je niet altijd kan doorgronden.
Mij wordt ook vaak gevraagd hoe ik om ga met het overlijden van baby’s. Het voelt zo onrechtvaardig, zo’n klein hummeltje dat niet of heel kort heeft kunnen leven. Ook dan is het voor mij heel bijzonder om gedurende de eerste rouwperiode deel uit te mogen maken van het gezin. Zo voelt het namelijk wel. Ik betrek eventuele broertjes en zusjes bij alles wat er de komende dagen gaat gebeuren en ik ‘ontzorg’ de ouders zoveel mogelijk, zodat zij zoveel mogelijk tijd kunnen besteden aan hun overleden kindje en eventuele andere kinderen in het gezin.
Mijn vak is prachtig, zo blijkt uit alle verhalen die ik kan vertellen.
