Kinderuitvaarten, is dat anders dan een uitvaart van een volwassene?
Deze vraag is niet zo makkelijk met ja of nee te beantwoorden
Nee het is niet anders. Want beiden doe ik met even veel aandacht en inzet voor de familie die ik begeleid.
Ja het is toch wel anders. Naast het verdriet van ouders, zijn er ook vaak grootouders die intens verdrietig zijn. Misschien zijn er ook wel broertjes of zusjes.
Of is er een school of een sportvereniging waar het overleden kind deel van uitmaakte. Hoe ga je vormgeven aan het afscheid zodat er voor hen ook mogelijkheden zijn om hun verdriet te delen met de familie. De leeftijd waarop een kind overlijdt en de oorzaak van het overlijden hebben ook invloed op de beleving van de ouders en de omgeving.
Ik heb al divers families mogen begeleiden bij het verlies van hun kind. Van stil geboren baby’s tot jongvolwassenen en het blijft hartverscheurend. Het verdriet te zien en te voelen bij een ouder die zijn kind verliest. Dat hoort toch eigenlijk niet je eigen kind overleven? Maar helaas gebeurt het.
Er komt dan zo veel op de familie af. Ieder reageert op zijn of haar eigen manier, de een schiet in de regelmodus, de ander verlamd van verdriet en wie heeft er oog voor het zusje of de opa die ook worstelen met hun gevoelens. Sterk zijn, niet je tranen laten zien, gewoon doorgaan alsof er niets is gebeurt…. Ik ben er om met een soort helicopterview het overzicht te houden. Hierdoor zie ik waar er op dat moment behoefte aan is en kan ik vertellen wat er mogelijk is. Ook weet ik wat de wettelijke regels zijn, bv bij een vroeggeboorte.
Maar ook ik heb zo mijn gevoelens. Wat doet een overlijden van een kind met mij. Hoe ga ik hier mee om. Het overlijden van een kind raakt ook bij mij een gevoelige snaar. Het is dan fijn om af en toe extra scholing te krijgen, Sparren met collega’s en met vele handvatten weer naar huis te gaan.
